Yıllar evvel, bir babanın vazifesi “evin ekmeğini kazanıp” kirayı ödemekten ibaretti. Vakitlerini iş denilen gizemli dünyanın içinde geçiren babalar, çocukların pek yakından tanımaya fırsat bulamadıkları ebeveyndi. Kaşları çatık, önemli, işinden öbür bir şeyi düşünmeyen, oyunla vakit geçirmeyen, sert, tahakküm eden, yaklaşılmaz birisiydi.
Son yıllarda ise eskisinden çok farklı bir ‘baba’ imajı oluşmaya başladı. Klâsik rollerinden büsbütün sıyrılmaya çalışan bu babalar çocuklarıyla ve aileleriyle daha fazla vakit geçirmeye başlayarak, aile içerisinde daha faal rol almaya başladılar.
Leo Buscaglia, eski ve yeni baba imajının karşılaştırmasını kendi babasının ailesiyle ve çocuklarıyla olan münasebeti üzerinden yapmayı başarıyor. İlgisini, sevgisini, sorunlarını ailesiyle paylaşan bir babanın sonraki yıllarda çocukların üzerinde yaratacağı tesirleri aktarıyor.
“GURUR VE İNANÇLA”
“Gurur ve inançla, Babalık, insanın hayatında bir defa edinebileceği deneyimdir” dedi. “Ve ben bu tecrübesi kaçırmak istemiyorum. Çocuklarımla birbirimize yabancı olduğumuzu keşfetmek istemiyorum. Hem, neden yalnızca anneler bu zevke sahip olsunlar?”
